Mieszkaniec osiedla, sam będąc niepełnosprawny, całe swoje dorosłe życie oddał pracy społecznej, a później również zawodowej na rzecz osób z niepełnosprawnością.
Wczoraj, 27 maja, w Stajniach Książęcych po raz szósty wręczono nagrody Starosty Pszczyńskiego dla osób z niepełnosprawnością, które swoją postawą przekonują, że niepełnosprawność nie musi oznaczać końca aktywności. Nagrodą, którą wręczył Grzegorz Wanot, jest statuetka z motylem będącym symbolem nowego życia. Laureatem edycji 2025 został Jarosław Witamborski – mieszkaniec Osiedla Pawłowice, który z urazem rdzenia kręgowego aktywnie działa na rzecz osób z niepełnosprawnością. Wnioskodawcą była Wójt Gminy Pawłowice Joanna Śmieja.
Pan Jarosław, dziękując za wyróżnienie, podkreślił, jak ważna w powrocie do aktywności jest rola najbliższych – rodziny i przyjaciół. Opowiadał również o wielu międzynarodowych projektach, w których uczestniczył już jako osoba niepełnosprawna i o przemianach swoich podopiecznych, którzy dzięki odpowiedniemu wsparciu powracali do aktywności społecznej, zawodowej i sportowej.
Wśród nominowanych w edycji 2025 pojawiła się również Agnieszka Kukla z Pawłowic, zgłoszona do wyróżnienia przez Polski Związek Niewidomych. Jej pasją jest śpiewanie, o czym mogli się przekonać uczestnicy spotkania. To ona, wraz z towarzyszącym jej chórkiem, zaśpiewała piosenkę otwierającą pełne wzruszeń i radości spotkanie.
Więcej o uroczystości na stronie Powiatu Pszczyńskiego
***
Jarosław Witamborski urodził się w Cieszynie w 1964 roku. Zawsze był osobą aktywną i zaangażowaną społecznie – działał w samorządzie klasowym i szkolnym. W ósmej klasie był przewodniczącym szkoły. W 1986 r. rozpoczął pracę w Górnośląskich Zakładach Gazowniczych w Świerklanach. W tym samym roku w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nr 2 w Jastrzębiu-Zdroju poddał się drobnej operacji. W wyniku zakażenia podczas znieczulenia podpajęczynówkowego został sparaliżowany. Z młodej, pełnosprawnej osoby, która dopiero rozpoczynała dorosłe życie, stał się osobą niepełnosprawną, która musiała nauczyć się poruszać i funkcjonować na wózku inwalidzkim.
W 1989 roku był uczestnikiem II Obozu Aktywnej Rehabilitacji w Lublinie. Obóz był organizowany we współpracy ze szwedzką organizacją dla osób z uszkodzonym rdzeniem kręgowym. Pod koniec lat 80. w Polsce świadomość możliwości dalszego funkcjonowania po urazie była znikoma. Szwedzi uczyli, w jaki sposób można funkcjonować w życiu zawodowym i społecznym pomimo urazu. Od tej chwili Jarosław Witamborski rozpoczął wieloletnie działania na rzecz osób z urazem rdzenia kręgowego.
W tym samym roku został zaproszony jako członek kadry na obóz dla osób niepełnosprawnych w Mielnicy, a od 1990 był członkiem kadry Obozów Aktywnej Rehabilitacji m.in. w Mielnicy, Konstancinie, Wrocławiu,, Ciechocinku, Zielonej Górze, Wągrowcu, Reptach, Spale oraz Wiśle. Przez 10 lat prowadził na obozach dyscypliny sportowe (pływanie), a następnie zajął się organizacją i prowadzeniem obozów. Od samego początku swojej niepełnosprawności działał również społecznie w Stowarzyszeniu Osób Niepełnosprawnych w Jastrzębiu-Zdroju W 1991 r. przeprowadził się do Pawłowic, do jednego z trzech mieszkań dostosowanych dla potrzeb osób z niepełnosprawnością. Otrzymane mieszkanie było formą wyróżnienia za pracę społeczną na rzecz Jastrzębia-Zdroju.
Zdawał sobie sprawę, że osoby po urazie rdzenia kręgowego w Polsce potrzebują organizacji, która pomagałaby im się zrzeszyć i nawzajem wspierać, dlatego zaangażował się w prace grupy założycielskiej Grupy Aktywnej Rehabilitacji. Od 1989 roku współpracował z Fundacją Aktywnej Rehabilitacji (FAR) – organizacją specjalizującą się w aktywizacji społecznej i zawodowej osób z niepełnosprawnościami, szczególnie z trwałymi uszkodzeniami rdzenia kręgowego poruszających się na wózkach inwalidzkich Po działalności społecznej, w 2006 r. rozpoczął pracę na etacie.
Do 2010 r. był instruktorem pierwszego kontaktu zajmującym się wyszukiwaniem osób z urazem, które potrzebują wsparcia w powrocie do aktywności, był instruktorem pływania i prowadzącym obozy aktywnej rehabilitacji poprzez sport.
W 2004 roku został koordynatorem i pełnomocnikiem regionalnym odpowiedzialnym, m.in. za poszukiwanie pracy. Zajmował się koordynowaniem działań FAR na Śląsku
i Opolszczyźnie. Zrealizował liczne projekty, których twórcami jest FAR, PFRON oraz Unia Europejska. Przez 33 lata współpracy z FAR uczestniczył w około 70 obozach, kilkunastu szkoleniach i spotkaniach programowych oraz kilka razy w Igrzyskach Aktywnej Rehabilitacji, podczas których pełnił rolę sędziego głównego. Służył wsparciem i pomocą wielu osobom z urazem rdzenia kręgowego z województwa, powiatu i gminy Pawłowice.
Organizował i uczestniczył w międzynarodowych targach medycznych SALMED w Poznaniu oraz RehaMed w Katowicach. Współuczestniczył w spotkaniach programowych FAR oraz tworzeniu skryptów dyscyplin sportowych wykorzystywanych w trakcie szkoleń młodej kadry, która zasila szeregi FAR.
Od 1993 roku współpracuje społecznie z Ośrodkiem Szkolenia Pourazowego i Wolontariatu w Ciechocinku. Był instruktorem niezależnego życia, a od 1997 r. dyrektorem ds. marketingu. Ośrodek został przekształcony w Stowarzyszenie Centrum Niezależnego Życia w Ciechocinku, w którym od 2000 r. Jarosław Witamborski pełni funkcję wiceprezesa. Ośrodek organizuje turnusy rehabilitacyjne, z których korzystają osoby z całej Polski, również z powiatu pszczyńskiego. W związku z projektem Korona Kontynentów był uczestnikiem wielu wypraw do: Izraela, Hiszpanii, Portugalii, Gibraltaru, Maroka, Wielkiej Brytanii. W 1993 r. uczestniczył w sportowej spartakiadzie w Stoke Mandeville w Wielkiej Brytanii,
gdzie zdobył 7 medali, w tym 4 złote w pływaniu osób z niepełnosprawnością.
W 2011 roku otrzymał nagrodę z rąk Wiceministra Pracy i Polityki Społecznej, a w 2013 roku został odznaczony przez Prezydenta RP Brązowym Krzyżem Zasługi za działalność społeczną. Stale podnosił swoje kompetencje uczestnicząc w różnego rodzaju szkoleniach: Szkolenie dla wolontariuszy (1995), Szkolenie kultury medialnej (2006), Szkolenie z zakresu seksu i prokreacji Osób z Niepełnosprawnością pod przewodnictwem prof. Izdebskiego (2007), Szkolenie dla kadry pracującej z osobami niepełnosprawnymi (2011).
Niezależnie od działań prowadzonych na rzecz osób niepełnosprawnych, przez cały czas pan Witamborski pracował zawodowo. W 1988 roku, już jako osoba na wózku, został zatrudniony w KWK „Borynia-Zofiówka-Jastrzębie” kolejno jako specjalista, inspektor i starszy inspektor działu BHP. Został wyróżniony za długoletnią wzorową pracę. Od 2006 roku łączył pracę na pół etatu na kopalni z pracą na etat w FAR. W 2022 roku, ze względu na pogorszenie stanu zdrowia, po blisko 40 latach zakończył pracę zawodową, w tym 33- letni staż jako osoba z niepełnosprawnością. Nadal jednak utrzymuje kontakt z FAR służąc innym swoim doświadczeniem i wiedzą.
Jarosław Witamborski, sam będąc osobą niepełnosprawną, praktycznie całe swoje dorosłe życie oddał pracy społecznej, a później również zawodowej na rzecz osób
z niepełnosprawnością, w szczególności tych dotkniętych urazem rdzenia kręgowego. Jako instruktor i opiekun na obozach rehabilitacyjnych zapewniał wsparcie i motywację uczestnikom, pomagając im przezwyciężyć trudności związane z niepełnosprawnością. Pomagał im wrócić na rynek pracy, przywracając poczucie sprawczości i samodzielności.
Jego praca nie ograniczała się tylko do bezpośredniego kontaktu z osobami na wózkach. Przez 33 lata aktywnie uczestniczył w życiu zawodowym, łącząc pracę społeczną z zatrudnieniem w dziale BHP kopalni. Dzięki profesjonalizmowi i zaangażowaniu zdobył zaufanie zarówno wśród osób z niepełnosprawnością, jak i wśród współpracowników, a jego postawa stanowiła przykład, że osoby z niepełnosprawnością mogą odgrywać ważną rolę w społeczeństwie, realizować się zawodowo, podnosić swoje kompetencje, podróżować, brać udział w różnego rodzaju aktywnościach.
Jako osoba odpowiedzialną za cały region Śląska i Opolszczyzny, zbudował szeroką sieć kontaktów z osobami niepełnosprawnymi, mając bezpośredni wpływ na ich życie. Starał się, aby każdy z podopiecznych poczuł się ważny i zrozumiany nie tylko na etapie rehabilitacji, ale również w procesie powrotu do aktywności zawodowej.
Swoim przykładem udowodnił, że niepełnosprawność nie jest przeszkodą w aktywnym i pełnym życiu zawodowym i społecznym, co miało znaczenie zarówno dla osób z niepełnosprawnością jak i wpływało na całe środowisko, w którym funkcjonował. Stał się inspiracją dla innych, pokazując, że siła woli, determinacja i praca społeczna mogą tworzyć fundamenty do budowania społeczeństwa inkluzyjnego.
